جنگجوی آواره

گزیده ای از کتاب

گزیده ای از کتاب:

شب که فرا رسید یکی از دانشجویان تازه یادش می آید که باید دعای توسل بخوانیم او دعا را شروع کرد؛ ما نیز در پایان هر فراز همراهی می کردیم «یا وجیها عندالله اشفع لنا عندالله ». مسیر زیادی را طی کردیم. کم کم خواب به سراغ برخی بچه ها آمد؛ ولی دوست ما همچنان گرم دعا خواندن بود. زمان که می گذشت پاسخ دهندگان به فراز دعا هر بار کمتر می شدند تا اینکه به غیر از خودش بیشتر از یکی دو نفر همراهی نمی کردند. او نیز با دلخوری از عدم همراهی دوستان دعا را پایان داد. حدود ساعت ۱ و ۳۰ دقیقه بامداد بود که به خرم آباد رسیدیم، با توجه به خستگی راننده و همراهان، برای استراحت توقف کردیم.
چهاردهم اسفند ماه در خرم آباد هوا حسابی سرد بود. صبح زیاد معطل نکردیم. دوباره سوار اتوبوس شدیم و راهی اهواز شدیم. حدود ساعت یک بعد از ظهر بود که به پادگان شهید اشرفی اصفهانی اهواز رسیدیم. هوای اهواز برخلاف هوای سرد خرم آباد معتدل و مطبوع بود. مدتی را در پادگان ماندیم. نگران شدیم، نکند اقامتمان در پادگان به طول بی انجامد و روزهای بیشتری را در پادگان بمانیم. گذراندن اوقات در پادگان هیچ جذابیتی برایمان نداشت. مرتب با فرماندهان صحبت می کردیم و از آنها با اصرار می خواستیم که هر چه زودتر ما را راهی خطوط مقدم جبهه ها کنند. آنها نیز مرتب قول می دادند که تلاش کنند از نگرانی های بچه ها بکاهند.